Папата почина на вториот ден од Велигден, рано изутринава.

„Утрово во 7:35 часот, бискупот римски Франциск се врати во домот на Отецот. Целиот негов живот беше посветен на службата на Господ и Неговата Црква. Тој нè научи да ги живееме вредностите на Евангелието со верност, храброст и универзална милосрдие, особено во корист на најсиромашните и најмаргинализираните, како пример за неговата вистинска благодарност. душата на папата Франциск на бескрајната милосрдна љубов на Единиот и Троичен Бог“, се вели во соопштението.

Секуларното име на папата било Хорхе Марио Бергољо. Роден е на 17 декември 1936 година во Буенос Аирес, главниот град на Аргентина.

Папата Франциск беше првиот језуит и првиот латиноамериканец, како и првиот член на црковниот ред од Григориј XVI (1831–1846) и првиот неевропеец по Григориј III (731–741) кој ја зазеде оваа позиција.

Син на имигранти, од хемиски техничар премина во теологија

Хорхе Марио Бергољо бил син на италијански имигранти во Аргентина. Откако завршил средно училиште за да стане хемиски техничар, работел кратко во прехранбената индустрија, но почувствувал повик кон црквата, според Енциклопедија Британика.

Кога имал околу 21 година, доживеал тежок напад на пневмонија што довел до отстранување на дел од десното белодробно крило. Тој влегол во језуитскиот новотичан во 1958 година, а потоа се посветил на академска обука, студирајќи хуманитарни науки во Сантијаго, Чиле, и се стекнал со лиценца (еквивалент на магистерски студии) по филозофија во провинцијата Буенос Аирес.

По дипломирањето предавал литература и психологија во гимназијата, а истовремено се запишувал и на студии по теологија. Тој бил ракоположен за свештеник во 1969 година, а последните завети ги дал во језуитите во 1973 година, по што бил надреден (поглавар) на Језуитската провинција Аргентина (1973–79).

Годините на „валканата војна“.

Бергољо беше на чело на аргентинските језуити за време на воениот удар во 1976 година предводен од генералот Хорхе Рафаел Видела. За време на таканаречената „Валкана војна“ (1976–1983), кампања водена од воената диктатура против левичарските сили и другите субверзивни субверзивни сили, помеѓу 10.000 и 30.000 луѓе „исчезнаа“ (киднапирани, мачени и обично убиени) од војската и полицијата.

Бергољо подоцна тврдеше дека сокрил неколку луѓе од властите, па дури и им помогнал да избегаат од земјата.

Во 1976 година исчезнаа двајца језуити кои работеа во сиромашни населби; пет месеци подоцна биле пронајдени живи, но дрогирани на нива.

Со години по „Валканата војна“, Бергољо беше предмет на контроверзии за неговата улога во киднапирањето и ослободувањето на свештениците. Некои го критикуваа дека не ги заштитил свештениците, па дури и го обвинија дека ги предал овие луѓе на режимот. Други ја прифатија сметката на Бергољо дека тој тајно интервенирал кај режимот за да обезбеди нивно ослободување. Тужбата против Бергољо за соучество во исчезнувањето на свештеникот на крајот беше отфрлена.

Застапник за сиромашните

Во 1980-тите, Бергољо служел како професор во семинаријата и ректор, а постдипломски студии по теологија во Германија. Во 1992 година бил назначен за помошен епископ на Буенос Аирес. Назначен е за архиепископ на Буенос Аирес во 1998 година (таа функција ја вршеше до изборот на папата), а за кардинал беше посветен во 2001 година.

За време на економската криза во Аргентина која започна во доцните 1990-ти и кулминираше во 2002 година со брзата девалвација на националната валута, Бергољо разви јавна репутација за скромност, живеејќи во едноставен стан во центарот на градот наместо во резиденцијата на надбискупот и патувајќи со јавен превоз или пеш наместо со лимузина.

Тој стана гласен застапник на сиромашните и вешт политичар, вешто промовирајќи ги позициите на црквата за социјалните прашања на состаноците со владините претставници. Неговиот теолошки конзервативизам, сепак, го стави во судир со централно-левичарските администрации на претседателот Нестор Кирхнер (2003–2007) и неговата сопруга и наследничка, Кристина Фернандез де Кирхнер (2007–15). Бергољо беше особено остар критичар на социјалните иницијативи на Фернандез, вклучително и легализацијата на истополовите бракови во 2010 година. Фернандез, пак, го прикажа Бергољо како десничарски екстремист и поддржувач на диктатурата на Видела.

Првиот „Папа Франциск“

Во февруари 2013 година, папата Бенедикт Шеснаесетти поднесе оставка поради возраста и здравствени проблеми. Конклавата беше свикана на почетокот на март, што ги зголеми надежите дека наследникот на Бенедикт ќе биде избран и поставен пред претстојниот Велигден.

Бергољо бил избран на петтото гласање и го избрал името Фрањо, во чест на Свети Франциск Асишки (1181/82–1226), кој живеел скромен живот во служба на сиромашните, како и потсетувајќи на Свети Францис Ксавиер (1506–52), еден од основачите на Језуитите.

Иако тој беше првиот папа Франциск и нашироко се нарекува „Франциск I“, тој одби да го користи римскиот број I за да означи дека тој е првиот што го користел своето папско име.

(Традиционално, римскиот број I не се додава на името на папата додека не се избере друг папа со исто име. Папата Јован Павле I[1978] беше првиот папа што го користеше бројот за време на неговиот понтификат.)

Франциск го презеде раководството на црквата која беше на крстопат. На почетокот на 21 век, римокатолиците сочинувале повеќе од една шестина од светското население, а многумина живееле во Латинска Америка и Африка. Сепак, скандалите, особено во врска со сексуалната злоупотреба на свештенството што започна во 1980-тите и 1990-тите, го поткопаа угледот на црквата, особено во САД и Европа. Во своите први јавни обраќања и првата јавна миса, Франциск повика на духовна обнова во црквата и поголемо внимание на страдањата на сиромашните, остро осудувајќи ги силите кои ја оттргнале црквата од нејзиниот мисионерски пат и ја ставиле во опасност да стане „бедна невладина организација“. Тој, исто така, упати покана до неговите политички противници, вклучувајќи го и Фернандез, кого го покани на својот прв официјален папски говор. Сепак, тој налути некои традиционалисти со тоа што на настанот се појави во едноставна туника наместо традиционалните папски одежди.

Тој, исто така, направи чекор без преседан во 2013 година, кога назначи совет од осум кардинали да го советуваат за црковната политика. Неговата изјава таа година дека Христос „нè спаси сите нас“, дури и неверниците, беше широко протолкувана од медиумите како порака за достапност и добра волја кон атеистите и агностиците, иако портпаролот на Ватикан подоцна тврдеше дека Франциск бил погрешно протолкуван.