Од нејзиното повторно воспоставување во 2011 година, поддржа голем број проекти како дел од програмата.
Но, досега само три проекти добиле средства за третата фаза. И еден од нив штотуку објави извештај во кој се опишува создавањето на телескоп кој ефикасно би можел да види биопотписи на блиските егзопланети. За тоа би користеле чудна процедура – гравитационата леќа на Сонцето.
Третата фаза од проектот е финансирана со 2 милиони американски долари. Физичарот Слава Туришев, главниот водач на првите две фази од проектот, се здружил со The Aerospace Corporation за да го напише извештајот. Извештајот на Centauri Dreams детално го опишува концептот на мисијата и дефинира кои технологиите што веќе постојат и кои допрва треба да се развиваат.
Наместо да лансира големо вселенско летало на кое би требало долго време да стигне до далечни региони на вселената, предложената мисија би лансирала неколку мали сателити кои сами ќе се соберат во едно компактно тело за време на 25-годишното патување до точката на Сончевата гравитациска (SGL).
SGL е всушност права линија помеѓу некоја ѕвезда околу која орбитира егзопланетата и некаде помеѓу 550 и 1000 астрономски единици (AU) од Сонцето. Ова е огромно растојание, многу поголемо од 156 AU за кои што на Војаџер 1 му требаа 44 години да ги помине, пишува Universe Today.
Астрономска единица е единица за должина што се користи во астрономијата. Тоа е приближно еднакво на просечното растојание на Земјата од Сонцето (околу 150 милиони километри).
Се поставува прашањето, како вселенското летало би можело да достигне три пати поголемо растојание, за речиси половина од времето? Едноставно - речиси ќе се нурне во Сонцето. Користењето на гравитацијата на сонцето е веќе докажан метод. Најбрзото вселенско летало досега, Соларната сонда Паркер, го користела токму овој метод.
Сепак, таквите брзини не се лесни за постигнување, особено ако имаме работа со повеќе предмети, а не само со еден. Првиот проблем е од техничка природа. Сончевите едра, главниот погон на оваа мисија, не функционираат толку добро кога се изложени на интензитетот на Сонцето што би било потребно за гравитациско движење.
Дополнително, електрониката во системот би требало да биде многу поотпорна на радијација од моментално постоечката технологија. Сепак, и двата од овие проблеми имаат потенцијални решенија на кои научниците моментално работат.
Друга тешкотија би била координирањето на минувањето на повеќе сателити низ овој тип на макотрпен гравитациски маневар, а истовремено да може координативно да се здружат за да формираат функционален телескоп.
Но, експертите кои работат на проектот веруваат дека сателитите ќе имаат повеќе од доволно време да се спојат во кохезивна целина за време на 25-годишното патување. По спојувањето, ќе ја имаме технологијата за да ги добиеме најдобрите снимки од егзопланетите.
Сè уште се дебатира која егзопланета би била најдобриот кандидат за лансирање на мисијата, бидејќи досега се најдени повеќе од 50 во населливите зони на нивните ѕвезди.
Засега е финансирана само изработката на третата фаза од проектот, а прашање е дали самата мисија ќе ги добие сите потребни средства. Но, многу проекти започнуваат токму на овој начин, со детално планирање, при што оваа мисија има поголем потенцијал од повеќето. Можеби во одреден момент во следните неколку децении ќе добиеме неверојатно јасна слика за потенцијално населлива егзопланета.