Ал Џазира Балканс

Руската агресија врз Украина, која трае веќе две и полгодини, покажа дека фундаментално е променет начинот на модерното војување, но и планирањето на воените операции. Од почетокот на конфликтот, и Украина и агресорот Русија во голема мера се потпираат на балистички ракети, бомбардирање цели од воздух, а особено на беспилотни летала (UAV) и помали беспилотни летала.

Слична е ситуацијата и во Појасот Газа, каде беспилотните летала се еден од столбовите на воените операции. Дроновите се релативно евтин начин за собирање информации и снимање од воздух (Aerial SIGINT). Тековните конфликти, првенствено во Украина, исто така покажаа дека екстремно евтините беспилотни летала (под 1.000 долари) од производители како DJI и Autel Robotics можат исклучително лесно да се модифицираат за да носат помали гранати и бомби, како и за т.н. ласерски означувач на цели (LTD) за поголеми наведувани проектили земја-земја и воздух-земја.

Главниот проблем со помалите беспилотни летала на бојното поле е токму нивната големина и фактот што тие се практично нечујни. Исто така, нивната големина им овозможува да летаат со сосема различни карактеристики отколку кога станува збор за борбени авиони, хеликоптери и летала. Мал (извидувачки или вооружен) дрон може да лебди во место, да се спушти и повторно да полета многу брзо и да користи природни елементи (како што се дрвја, шуми и вегетација) за да ја намали можноста за откривање.

Видливо само кога е предоцна

Друга причина за нивната „невидливост“ се материјалите од кои се направени - најчесто пластика, со делови направени од лесни метали или легури. Таквите материјали или тешко се откриваат на најновите радарски системи и системи за набљудување на бојното поле (било да се тие оптички, термички - FLiR или инфрацрвени), или пак имаат исклучително мал „радарски пресек“ и на екраните се гледаат како птица.

Искуствата од Украина покажаа дека дури и кога е забележан или откриен дрон, обично е веќе доцна - тој или веќе ја снимил позицијата на непријателот, или фрлил граната врз нив. Украинските канали на Телеграм се полни со видеа од беспилотни летала кои фрлаат гранати врз руските позиции кои не го ни забележуваат дронот.

Последнава година многу е застапена и таканаречената употреба на печатени дронови. Со користење на методот „3D printing“, за кратко време можат да се направат „прилагодени дронови“, со прецизно дефинирани способности за носење специфични гранати, па дури и модифицирани противтенковски мини. Ваквите „3D печатени дронови“ се дури и поевтини од комерцијалните, а се и „за еднократна употреба“ - нивното евентуално соборување не е голема загуба.

Уште поинтересно е што е создадена цела индустрија околу „3D дронови“, а преку специјализирани онлајн продавници можете да добиете различни типови на мотори, камери, безжични контролери и други делови за овие авиони. Самиот дизајн на „3D дронови“ обично може слободно да се преземе од Интернет во форма на специјални датотеки .obj и .stl, а подоцна да се произведе „сериски“ или дополнително да се измени нивниот дизајн.

Како да се откријат рано?

Поради сето ова, радарите DD-SR и комбинираните системи со оптички сензори за откривање и рано предупредување на беспилотни летала и беспилотни летала брзо се развиваат во последните години. Некои од нив се базираат на инфрацрвена спектроскопија, т.е. на фактот дека дронот секогаш ќе се разликува по топлина од околината поради неговата електроника. Иако е многу точен, овој метод бара и дронот да биде релативно блиску, само неколку километри.

Друг принцип за откривање е употребата на оптички сензори со екстремно висока резолуција (поголема од 100 мегапиксели), со т.н. Откривање фаза по пиксел на промена на сликата, што обично значи дека се работи за вештачки авион, а не за птица или за атмосферски феномен. Компанијата HGH развива цела палета на производи за откривање на мали предмети, и во воздух и во море. Нивните системи „Spynel“ нудат т.н виртуелен хоризонт за набљудувања и можност за скенирање на околината во 360 степени. Системите се базираат на употреба на сензори SWiR и MWiR (инфрацрвени со кратки и средни бранови), кои, за разлика од класичните радари, не можат електронски да се заглават.

Другите новоразвиени системи се потпираат на фактот дека повеќето модерни беспилотни летала имаат далечински пилот и дека по заглавувањето или губењето на радио комуникацијата, повеќето од нив или слетуваат или се враќаат на точката на полетување. Ваквите системи се состојат од „рамни панели“, дизајнирани за што поголемо ширење на сигналот со цел да се покрие што поголем дел од теренот. Таквите системи работат на различни фреквенции што ги користат беспилотните летала за контрола на летот (433 MHz, 900 MHz и 1,2 и 1,5 и 2,4 GHz).

Системите како „Regulus“ работат на сличен принцип, но се дизајнирани првенствено да го нарушат GPS сигналот (сателитско водење) на дронот. Повеќето мали дронови (како и помалите UAV) користат GPS сигнал за ориентација во вселената и извршување на мисијата. „Regulus“ работи на таков начин што испраќа „погрешен“ GPS сигнал (GNSS spoofing) давајќи погрешни координати, и на тој начин може да го оневозможи или собори.

Следење до 100 независни цели истовремено

Системите како „Робин Ирис“ претставуваат нова генерација радари специјално развиени за откривање дронови. „Ирис“ се потпира на машинско учење (длабока невронска мрежа, DNN) за да ги разликува дроновите од птици и други феномени во воздухот. Има можност да скенира 360 степени, и да детектира дронови кои летаат со брзина до 100 километри на час. Системот е дизајниран да биде подвижен и тежи само околу 30 килограми, поради што се наоѓа во „радарската купола“ (Radome), за разлика од повеќето други радари кои мора да бидат во фиксна положба.

Сличен систем е „Echodyne Shield“. Припаѓа на релативно новата категорија на SDR (софтверски дефиниран радар), кој повеќето од своите функции ги извршува во софтвер на специјално дизајниран компјутер. Го користи и принципот на „мерење на времето на одговор на пулсот“ (пулс-доплер), за да може што попрецизно да открие мали цели.

Постои и опција за работа во „Ku-band“ спектарот на фреквенции (од 15,4 до 16,6 GHz), кои најчесто се користат во воздухопловството. На овој начин „Штитот“ може да ги открие сите беспилотни летала од „групата 3“ (мали до средни) на растојание од осум километри. Точноста е на ниво од само пет степени, а теоретски е можно да се следат до 100 независни цели истовремено.