Ова го покажала студијата на мозокот на маратонците.Откритието укажува на сосема нова форма на невропластичност, која може да му помогне на човечкиот мозок да функционира при долготраен екстремен напор, пишува ScienceAlert.
Скенирањето на мозокот на учесниците во студијата покажало дека за време на маратонската трка, кога нивото на гликоза во мозокот е опасно ниско, некои неврони почнуваат да го „џвакаат“ миелинот, супстанцијата богата со липиди (масти) која ги опкружува аксоните на нервните клетки.
Миелинот е познат по тоа што им помага на невроните да испраќаат пораки поефикасно, но овој заштитен слој не е само едноставен статички изолатор, како што некогаш мислеа научниците. Новото истражување сугерира дека невроните можат да го користат овој масен слој и да ја преобликуваат нивната дебелина за да се прилагодат на промените во околината.
Сега се чини дека мозочните клетки можат дури и да користат миелин како гориво, но само ако е потребно.
Скенирајќи го мозокот на 10 маратонци (8 мажи и 2 жени) пред и по трката на 42 километри, шпанските невролозите забележале големи промени во маркерите на миелинот во белата маса на мозокот, каде што се концентрирани овие масни обвивки.
Помеѓу 24 и 48 часа по маратонот, тркачите покажале знаци на значително губење на миелинот во областите на мозокот поврзани со моторната функција и координација, како и сензорна и емоционална интеграција.
Две недели по настанот, миелинските маркери почнале да се враќаат, а два месеци подоцна тие биле стабилизирани кај 6 учесници во студијата чии скенирања на мозокот продолжило.
Студијата е објавена во списанието Nature Metabolism.