Пред него се уште два натпревари, последното коло од францускиот шампионат во кое игра против Тулуз и финалето од Купот на Франција против ПСЖ, по што 42-годишната легенда ќе замине во пензија.

Тој тоа го потврди со емотивно писмо кое го пренесуваме интегрално:

„Здраво, моето долго и убаво патување заврши.

Одлуката беше тешко да се донесе, но беше очекувана. Тешка, затоа што го сакам тоа што го работам, со моето срце, со многу страст и ентузијазам. На мои години воопшто не е лесно да се игра на високо ниво во клуб со големи амбиции и очекувања и во лига чија репрезентација две децении доминира во светот на ракометот.

Не сакав да ја објавам оваа одлука прерано, иако знаев дека е крајот, дека беше минатата сезона. Сакав да бидам професионален и мотивиран до самиот крај, како што бев во текот на мојата кариера. Кога правите нешто со многу љубов, можете да ги поместите границите.

Гордо си заминувам со крената глава знаејќи дека сум играл за клубови во институции како Загреб, Веспрем, Сиудад Реал, Барселона, Нант. Останав во тие клубови, градови и земји најмалку пет години, што беше доказ за взаемна доверба и почит кон луѓето со кои работев. Таа доверба е стекната со многу труд, посветеност и доследност.

Особено ме прави горд што не ја затворив вратата за ваквите институции. Почнувајќи од мојот матичен клуб Овче Поле, преку Борец и Пелистер, полека, со правилни одлуки и цврсто стоејќи на земја, без никакви илузии, зачекорив кон Европа. Многу титули, многу успеси, но и разочарувања, подеми и падови, ситуации во кои изгледаше како да нема спас, но со многу верба и посветеност успеав да останам на нозе и да продолжам понатаму.

Посебно ми е драго што покрај обврските во овие ракометни средини, најдов време, желба и страст да ѝ служам на репрезентацијата 25 години на 12 големи натпреварувања со една мала земја, секогаш аутсајдер во споредба со големите, но секогаш со голема вера дека Давид може против Голијат. Играта во петтата деценија за мојата земја ми даде право да ги гледам сите во очи, дури и кога не исполнив нечии очекувања.

Сакам јавно да му се заблагодарам на моето семејство за поддршката што ја имав сите овие години. Благодарност има и за сите мои блиски луѓе кои не се многубројни, но не се ни малку. Тие ќе се препознаат во овие реченици. Благодарност и до сите навивачи кои ги имав во голем број во текот на мојата кариера, кои знаеја да препознаат тешки ситуации и дадоа поддршка кога требаше да се радуваме или после болни порази по кои излеговме посилни.

Крајот на мојата играчка кариера е само кратко збогување од ракометот. Мојот нов предизвик е тренерската вокација и верувам дека заедно ќе се радуваме, ќе тагуваме и ќе поставиме нови граници. Моето мото кое ќе ме води ќе биде – Секогаш да победувам“.