Македонија – земја на сонцето, преубава храна и природа, место каде живеат топли мирољубиви луѓе. Ова беше првата асоцијација за нашата земја. Изминативе години тоа се промени. Сега најчестата слика која сите ја носат од Македонија е ѓубре и катастрофално неуреден јавен простор. Дали ова е претерана оценка? Секако не. Зошто? Еве го одговорот во неколку минути.
Се движиме кон Скопје. Сакаме со неутрални очи да видиме како изгледа еден фрекфентен дел на Македонија. Ова е скопската обиколница. За разлика од сите други градови таа не е уредена. Отпадоците се расфрлани секаде. Сите намерници кои тука поминуваат го гледаат ова. Тие се чудат, ние се срамиме.
Си мислат дека тука инцидентно се случило волку да е валкано. Тоа што следи секако ќе ги демантира. Ова е северниот главен влез во Скопје. Кога ќе погледнат десно оддалеку да го видат светски познатиот кањон Матка. Погледот ќе им го пресретне огромна дива депонија. Дива депонија на влез на главен град. Државното знаме е поставено на ова важно место. Ова е пораз за сите нас. Немањето на систетем и одговорност, меѓу другите проблеми и државата ни ја претвори во буниште.
Зошто се дозволува оваа состојба, верувам на сите не им е јасно. Најмалку на оние кои дошле да ја посетат нашата земја. Најверојатно сакаат што побрзо да влезат во градот каде што се надеваат дека е по средено.
Еве што гледаат. Преполни контејнери. Отпадоци расфрлани во тревниците. Ова е во населбата Ѓорче Петров. Веќе сме во градот. Еве по ова сме познати.
Продолжуваме кон центарот на Скопје. Тука сите сфаќаат дека отпадоците и депониите кај нас не се исклучок туку правило. На дел од булеварите во главниот град на Македонија буквално се слева ѓубре. Единствено среќни се бездомните животни кои наоѓаат храна. Во далечина се гледа и Амбасадата на САД. По валканиот булевар и се доближуваме. Не дочекува оваа слика. На 200 метри од Амбасадата или домот на нашиот најголем стратешки партнер има цела депонија. Ова како „благодарам“ им го оставаме речиси во нивниот двор, а од нив очекуваме помош и поддршка во речиси сите аспекти на нашето постоење.
Згрозени до ѓубрето и смрдеата се симнуваме од калето. Надесно се гледа Националната арена „Тоше Проевски“. Сите кои сакаат од оваа перспектива убаво да го видат стадионот, нема да можат. Еве ја причината. Ова не е во некое зафрлено место, во некои зафрлено гратче. Ова е во центарот на Скопје. Каде и да се завртите ќе видите само ѓубре.
Ваков е погледот кон северниот влез на стадионот. Еве по тоа сме познати и зошто тоа станува дел од современиот македонски идентитет. Ова е на точно 450 метри од зградата на Владата. Подоцна за жал ќе видиме дека и во самиот двор на белата зграда има преполн контејнер од кои претекува ѓубре, но да се вратиме на нашата маршута.
Се симнавме во строгиот центар на градот. Ова е којот под мостот кој го носи името на нашиот најголем револуцинер Гоце Делчев. Под него секако ѓубре. Тоа веќе никого не го изненадува. Го прифативме како нормално. За жал ова констатација според многумина е вистинита.
И впечатокот да биде комплетен се погрижија надлежните. Ова е симболот на Скопје. Ова е објектот заштитен со закон. Ова е нашата гордост. Нема оправдување за тоа во каква состојба е. Од летоска кога последен пат го снимавме само се зголеми количеството на измет. Поради ладното фекалиите само ја смениле агрегатната состојба.
Тука има и остатоци од мртви животни, а инфраструктурата е девастирана. По ова не треба да им се лутиме ниту на соседите, ниту на сите другите кои не гледаат со потценување.
Измет има и на плоштадот Македонија. Кампањското чистење не дава резултат, а биодиверзитетот тука си постои.
Еве го заклучокот. Под еден – сосема е оправдано тоа што сите почнаа да не познаваат по ѓубрето и под два – додека не се исчистиме немаме право да бараме искрена почит. И три – ако немаме систем и одговорност, никогаш нема да имаме елементарно пристојна држава.