На 9. ноември 1989 илјадници од Источна Германија се собраа пред ѕидот барајќи од стражарите да ја отворат капијата кон западниот дел на Берлин. Кога вечерта се отвори капијата , падна ѕидот , а стотици западни германци со радост и солзи во очите ги дочекаа своите роднини , пријатели и познаници од источниот дел , по цели 28 години. Вечерта Германците се радуваа , а од утрото почна уривањето на ѕидот.
На 30-годишнината од падот на ѕидот, експертите велат дека разликите меѓу западниот и источниот дел на Германија сè уште се забележуваат.
„Многу од разликите што постоеја помеѓу двата дела на сега обединетата држава, особено економската, се намалени, смета професорот по социологија на Си-Ен-Ен од универзитетот Хумболт во Берлин, Стефан Мау.
„Но, сè уште има силни разлики во ставовите и менталитетот. Постојат големи разлики меѓу Истокот и Западот кога станува збор за тоа како луѓето гледаат на поранешната ДДР, колку им веруваат на демократските институции, како ги гледаат елитите или медиумите и нивниот став кон Русија“. рече Мау.
„Повеќето западни Германци би рекле дека повеќе нема разлика, дека тие биле избришани за време на трансформацијата, додека повеќето источни Германци би рекле дека сè уште постои впечатлива разлика меѓу истокот и западот на земјата“, рече германскиот социолог.
Железната завеса, како што го нарекоа овој граничен ѕид, го подели Берлин на два дела. Едниот припаѓал на Источна Германија т.е. Демократска Република Германија и другата, Западна Сојузна Република Германија.
Оваа состојба се појави по поделбата на Германија помеѓу САД, Франција, Велика Британија и СССР по Втората светска војна.
Истокот го контролира СССР, додека на останатите земји им припаѓа западниот дел.
Така, Демократска Република Германија, го презеде системот како оној во Советскиот сојуз.
Во желбата за бесплатно, подобро образование, избор на музика, граѓаните на Источна Германија масовно се селеа кон запад.
Поради оваа причина, претседателот на Државниот совет на Демократска Република Германија, Волтер Улбрихт, предложи изградба на ѕид, а лидерот на СССР, Никита Хрушчев ја поддржа идејата.
Прво е подигната жичана ограда, а подоцна беше подигнат ѕид долг 155 километри.
Така, преку ноќ, во 1961 година, семејствата се најдоа во две држави.
Граѓаните од Источна Германија, вработени во Сојузна Република Германија во тој момент, останаа без работа.
Од тој момент, повеќето жители на Истокот имаа само една мисла - како да се вратат на запад.
Во обид да се прејде ѕидот , над 100 луѓе ги загубија животите.
Семејствата кои останаа во Демократска Република Германија со нетрпение чекаа пакети од роднините „преку ѕидот“. Кафето и чоколадото беа најочекувани, но имаше пакети и со овошје, брашно ...
Многумина се обидоа да го најдат патот на запад преку Словачка или Унгарија, дури и Југославија, а многу луѓе транспортираа луѓе низ овие земји за пари.
Тогашната влада на Демократска Република Германија одржа прес-конференција на која, по долги демонстрации низ целата земја, беше објавен новиот закон за патување на граѓаните.
Според новиот закон, не смеело да им се дозволи да патуваат на запад.
Поради неподготвеност, надлежниот министер, кога го прашаа новинарите кога ќе стапи во сила законот, рече: Отсега.
Откако ги објавија овие информации на телевизија, илјадници луѓе застанаа пред ѕидот и го чекаа моментот да се преселат на запад.
Сојузна Република Германија и Демократска Република Германија конечно се обединија за помалку од една година од падот на Берлинскиот Ѕид на 3 октомври 1990 година.